วันแรกต่างคนต่างอยู่
พอวันที่สอง เริ่มออกลาย
ไม่ยอม ดิ้น ดิ้น ดิ้น
แม่เค้าดุให้ นิ่งได้วุ้ย
พอเห็นตากัน
น่ารักเชียว
โดนขังในตะกร้า
วันแรกยังออกไม่ได้
เลยนอน
พอวันที่สองมันฉลาด
โยกตะกร้าพอตะกร้าเอียง
ก็เดินออกมา
มี๊เค้าอยากฟัดมันมากเลย
แต่เค้าว่าไม่เอาดีกว่า
เดี๋ยวรักมันแล้วจะยุ่ง
วันแรกที่ไม่สบาย
เป็นลำไส้อักเสบ พาโว
หมอให้กิน lg -Guard puppy
แล้วให้น้ำเกลือ
มี๊อึ้งไปแล้วก็ถามๆๆ ทุกอย่าง
มี๊บอกว่าสงสารน้องๆ
แต่บอกว่าน้องต้องหาย
เฉ่าเด้อเก่งมาก
มี๊เค้าก็ไม่เคยหมดหวัง
เค้าเชื่อตลอดเวลาว่าน้องต้องหาย
วันศุกร์ตอนบ่ายมี๊ก็ไปดูน้องอยู่นาน ตอนเย็นก็ไปยืนเฝ้าอยู่สองชั่วโมง
ยืนอยู่อย่างนั้นแหละ เป็นเพื่อนน้อง
วันเสาร์ มี๊ไปทำงานตอนเย็นกลับมาดูน้องสองชั่วโมงก็กลับบ้าน
แล้วขอหมอมานอนเฝ้าเอง หมอเหนื่อยมาทั้งวันคงดูน้องไม่ไหว
มี๊ก็เหนื่อยแต่ยังไหว วันอาทิตย์ก็เข้าบ้านแล้วก็ออกมาดูน้อง
เย็นก็มานอนเฝ้าอีก คอยดูน้ำเกลือให้สม่ำเสมอ
แล้วก็สังเกตอาการไว้ให้หมอ
ลุ้นตลอดว่าหยุดอ้วกไปกี่ชั่วโมง กินยาได้หรือยัง
วันจันทร์เช้า ท่าทางไม่ดีเลย
มี๊รีบออกมาจากร้าน หมอ sms ว่าเฉ่าเดินได้ ดีใจมากหายเหนื่อยเลย
เย็นไปนอนเฝ้าอีก หมอพยายามบอกตลอดว่าไม่รอด
แต่มี๊ทำเป็นไม่เข้าใจ บอกหมอว่าตีห้าจะโทร.ปลุกให้หมอลงมาให้ยานะ
สองวันนี้มี้เค้าร้องไห้ตลอด ยืนดูน้องก็น้ำตาไหล เศร้ามาก แต่มีหวังตลอด
ว่าเฉ่าเด้อจะสู้ไหว น้องไม่รู้สึกตัว เพ้อ ละเมอ หลายหน
จนห้าทุ่ม เค้าปวดท้องมาก มี๊จับหัวน้องอยู่น้องกัดกรามจนกรามสั่น
มี๊เค้าตกใจมากร้องไห้แล้วบอกว่า
"เฉ่าไปเลยลูก ไปเลย ไม่ต้องทนแล้ว
ไม่ต้องทน ไม่ต้องกลัวใครว่า หนูไม่อดทน
เด้อเก่งที่สุดแล้ว อดทนที่สุด ทำดีที่สุดแล้ว ไปลูก"
มี๊เค้าไม่รู้ว่าพูดไปได้ยังไง หรือทำไมพูดไปอย่างนั้น
แต่เห็นน้องปวดท้อง ทรมานอย่างนั้น เค้าไม่ยื้อน้องไว้แล้ว
น้องไปไม่ทรมาน เพ้อ เห่าโหวกเหวกแล้วก็นิ่งไป
หัวใจดวงน้อยยังทำงานอยู่ แล้วค่อยๆ หยุดตามลมหายใจ
มี๊ร้องไห มี๊ไม่เคยเลี้ยงหมาตัวเล็ก เคยแต่เลี้ยงหมาโตที่ถูกทิ้ง
แล้วก็ไม่เคยเห็นหมาที่เลี้ยงหมดลมไปต่อหน้า
ขนาดหมอที่ผ่านเคสมาเยอะแยะหมอก็ร้องไห้สงสารน้อง
วันอังคารมี๊ก็เอาน้องไปเผาที่สุสานหายยา
จบเรื่องราวของหมาน้อยหัวใจสิงห์
ที่คนเพาะพันธู์ขึ้นมาเพื่อขายโดยไม่ให้วัคซีนเพราะสิ้นเปลือง
เห็นหมาเป็นสินค้า มีไว้ขาย ไม่ใช่สิ่งมีขีวิต ไม่มีลมหายใจ
...................................................................................................
